Zakończyły się obchody stulecia śmierci Matki Marii Łempickiej

24 stycznia W 101. rocznicę śmierci służebnicy Bożej Matki Marii Łempickiej, w Sanktuarium Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu w Kętach zakończyły się obchody jubileuszowe 100-lecia – fundatorki kęckiego klasztoru i kościoła pw. Trójcy Świętej. Mszy św. przewodniczył wikariusz generalny diecezji bielsko-żywieckiej ks. Marek Studenski.

Jak podkreślił w homilii duchowny, Matka Maria w trudnych momentach swego życia zawsze stawiała na Boga. - Nawet ludzie wierzący, ludzie Kościoła podkładali jej nogę. Nawet nie wszyscy biskupi byli przychylni jej charyzmatowi. Ale ona wiedziała, że Pan Bóg ją przeprowadzi – mówił.

Ks. Studenski przypomniał zebranym na uroczystej Eucharysii, że w miejscu obecnego klasztoru sióstr klarysek była kiedyś poczta. - Tutaj nadal jest poczta, ale nieco inna. To miejsce łączności ziemi z niebem. To miejsce pulsuje życiem. Może niejedna tragedia miałaby miejsce, gdyby nie ten punkt na mapie Kęt, gdzie modlitwa, adoracja, wielbienie Boga doprowadziły, że łaska Boża przemieniła czyjeś serce – podkreślił. Zachęcił także do odwiedzania kęckiego sanktuarium, życząc siostrom, by „coraz lepiej i gorliwiej wiązały się z Chrystusem, by zaufały Mu, że jest to Jego dzieło”.

Pod koniec liturgii modlono się przy sarkofagu Matki Marii od Najświętszego Serca Jezusa i proszono w konkretnych intencjach, jakie przynieśli wierni.

22 września 2018 r. w Domu Kultury w Kętach odbyła się sesja naukowa poświęcona Matce Marii Łempickiej. O wydarzeniu pisaliśmy w artykule Życie, które przyniosło owoc… Było ono częścią obchodów związanych z setną rocznicą śmierci fundatorki klasztoru.

Walentyna Julianna Józefa Łempicka urodziła się 7 lutego 1833 roku w majątku Godziszewy k. Rypina, w diecezji płockiej. W 1859 roku wstąpiła do zgromadzenia sióstr felicjanek w Warszawie. Po kasacie zakonu, kiedy grupa kontemplacyjna sióstr zwanych kapucynkami została przeniesiona do klasztoru bernardynek w Łowiczu, s. Łempicka osobiście postarała się u cara Aleksandra II o przyznanie kapucynkom osobnego klasztoru w Przasnyszu. Tutaj została przyjęta do klauzury i rozpoczęła nowicjat. Potem przeniosła się do Rzymu, gdzie za pozwoleniem papieża Piusa IX odbyła nowicjat u sióstr Maryi Wynagrodzicielki. W 1873 roku, jako s. Maria od Najświętszego Serca Jezusa, złożyła śluby proste wg reguły św. Klary.

W 1874 roku powróciła do kraju. W 1880 roku, za zgodą kard. Albina Dunajewskiego, rozpoczęła fundację zgromadzenia kapucynek św. Feliksa z Cantalice w Kętach. Po 20 latach bezskutecznych starań o ich pełne zatwierdzenie przez władze państwowe i kościelne w 1909 przyjęła decyzję o inkorporacji do zakonu franciszkanek Najświętszego Sakramentu ze Lwowa. Zgodę na inkorporację wydał m.in. krakowski kardynał Jan Puzyna oraz lwowski arcybiskup św. Józef Bilczewski. 8 lat przed śmiercią mniszka uległa ciężkiemu wypadkowi, po którym ponownie przyjęła pozycję prostej nowicjuszki w klasztorze. Zmarła 24 stycznia 1918 w Kętach.

Owocem diecezjalnego etapu procesu beatyfikacyjnego tej służebnicy Bożej, rozpoczętego 7 lutego 2006 roku i zakończonego 28 stycznia 2009 roku, jest ponad 4 tys. stron świadectw, opisujących życie i działalność zakonnicy. Zebrana dokumentacja trafiła do rzymskiej Kongregacji ds. Świętych.